Moja obecna sytuacja wygląda w ten sposób, iż jestem zatrudniony na etacie (umowa o prace na czas nieokreślony) i moje wynagrodzenie wynosi obecnie 5200 zł netto (7187,76 zł brutto). Pracuje w firmie od 5 listopada 2007 roku. W tym czasie awansowałem w drabinie do poziomu Dyrektora. Chciałbym założyć firmę i niejako stać się podwykonawca(partnerem) mojego obecnego pracodawcy. Mam możliwość taniego wsparcia księgowego i preferowana forma działalności byłaby spółka z o.o. celem maksymalnego zabezpieczenia majątku własnego. Biorę pod uwagę również inne formy działalności. Chciałem również zakupić nieruchomość i wynająć ją na cele biurowe również mojemu pracodawcy. Nie jestem jednak pewien sytuacji co do przepisów, które rzekomo zabraniają przejścia na własna działalność i świadczenie usług na rzecz byłego pracodawcy. Moje zapytanie dotyczy jak najkorzystniej w zgodzie z przepisami przejść na samozatrudnienie, jaka formę działalności wybrać, aby obniżyć płacone składki/podatki co w zamian mogłoby mi umożliwić oprócz samozatrudnienia się również stworzenie etatu dla dodatkowego pracownika.
określenie charakteru planowanej działalności: usługowy a uściślając kontrola i kierowanie zespołem pracowników byłego pracodawcy, dostarczanie pracowników na zasadzie outsourcingu (powiedzmy zatrudniam specjalistów i deleguje ich do określonych zadań u klientów(nie tylko były pracodawca)), porady specjalistyczne dotyczące IT, obsługa techniczna urządzeń(serwis i naprawa), tworzenie oprogramowania, sprzedaż komputerów i urządzeń biurowych oraz wynajem nieruchomości na cele biurowe,
Prawnik radzi:
Zgodnie z przepisami kodeksu pracy pracodawca może zawrzeć ze swoim pracownikiem umowę o zakazie konkurencji. Taka umowa o zakazie konkurencji powinna być pod rygorem nieważności sporządzona na piśmie. Przepisy kodeksu pracy regulują możliwość zawierania umów o zakazie konkurencji w czasie obowiązywania umowy o pracę oraz po ustaniu stosunku pracy. Umowa o zakazie konkurencji przewiduje, że w zakresie określonym w umowie o zakazie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji).
Art.1012 k.p. reguluje zakaz konkurencji po ustaniu stosunku pracy pracownika. Zgodnie z tym przepisem zakaz konkurencji obowiązuje również po ustaniu stosunku pracy, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy. Zakaz konkurencji, przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa, w razie ustania przyczyn uzasadniających taki zakaz lub niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty pracownikowi, którego obowiązuje zakaz konkurencji odszkodowania. Zasadniczo odszkodowanie, nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji; odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach.
Klauzula konkurencyjna to umowa z jednej strony ograniczająca prawo osób nią objętych (byłych pracowników) w podejmowaniu i prowadzeniu działalności konkurencyjnej wobec dotychczasowego pracodawcy po ustaniu łączącego je stosunku prawnego, z drugiej zaś, obligująca pracodawcę do wypłaty umówionego odszkodowania. Umowa ta jest zatem umową odpłatną. Stąd nieustalenie odszkodowania lub ustalenie odszkodowania niższego aniżeli określone w art. 1012 § 3 KP powoduje nieważność umowy, zgodnie z art. 58 KC. Zgodnie bowiem z tym przepisem czynność prawna sprzeczna z prawem jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności, iż w miejsce nieważnych postanowień umowy wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Ponieważ ustawodawca nie przewiduje w tym przypadku możliwości zastąpienia nieważnych postanowień, to umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nieokreślająca wysokości odszkodowania lub określająca je na niższym niż to przewiduje Kodeks pracy poziomie jest nieważna. W przypadku zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy ustawodawca ograniczył krąg osób, które mogą być takim zakazem objęte. Zalicza się do nich, zgodnie z art. 1012, osoby, które mają dostęp do szczególnie ważnych informacji, a których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Pracownik w zamian za powstrzymywanie się od określonej działalności ma prawo do umówionego odszkodowania. Ustanowienie takiego zakazu wymaga zawarcia na piśmie - pod rygorem nieważności - odpowiedniej umowy, która powinna wskazywać sferę działalności konkurencyjnej, okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy.
Reasumując zakaz konkurencji obowiązuje Pana po ustaniu stosunku pracy tylko wtedy, gdy zawarł Pan w tej kwestii z pracodawcą umowę o zakazie konkurencji, jeśli Pan takiej umowy nie zawierał nie ma żadnych przeszkód do prowadzenia własnej działalności zajmującej się konkurencyjną działalnością do tej podejmowanej przez pracodawcę.
Przechodząc do dalszych kwestii odnośnie formy prowadzenia działalności gospodarczej spółka z.o.o. jest zaliczana do spółek kapitałowych, prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki z o. o powoduje do minimum ograniczenie odpowiedzialności wspólników z majątku osobistego za zobowiązania zaciągnięte przez spółkę, dlatego to obecnie najpopularniejsza forma prowadzenia działalności gospodarczej, jest ona również korzystna podatkowo. Korzyści podatkowe i sposób rozliczeń zależą od wysokości przychodu osiąganego przez spółkę w ciągu roku podatkowego. W imieniu spółki z.o.o. działa jej zarząd a nie wspólnicy. Wspólnicy zasadniczo nie odpowiadają za zobowiązania spółki. Nowelizacja kodeksu spółek handlowych ze stycznia 2009 r. w celu preferowania tej formy prowadzenia działalności gospodarczej obniżyła wysokość kapitału zakładowego wymaganego do założenia spółki z.o.o. z 50 000 zł do 5 000 zł
Zgodnie z art. 151 k.s.h. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być utworzona przez jedną albo więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym, chyba że ustawa stanowi inaczej. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być zawiązana wyłącznie przez inną jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Wspólnicy są zobowiązani jedynie do świadczeń określonych w umowie spółki. Wspólnicy nie odpowiadają za zobowiązania spółki.
Zgodnie z art.157 k.s.h umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością powinna określać:
1) firmę i siedzibę spółki - firmą jest jej nazwa, która może być obrana dobrowolnie, powinna jednak dostatecznie odróżniać się od innych firm i nie może wprowadzać w błąd osób trzecich; powinna ona zwierać oznaczenie "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością"(lub też skróty "spółka z o.o." albo "sp. z o.o."), a ponadto może wskazywać na przedmiot działalności i jej siedzibę,
2) przedmiot działalności spółki - jego określenie według Polskiej Klasyfikacji Działalności następuje w zgłoszeniu spółki do rejestru przedsiębiorców (art. 40 pkt 1 ustawy o KRS); w umowie spółki przedmiot działalności nie musi być określany według PKD;,
3) wysokość kapitału zakładowego - kapitał zakładowy spółki powinien wynosić co najmniej 5 000 złotych.
4) czy wspólnik może mieć więcej niż jeden udział - zasady i sposób podziału kapitału zakładowego muszą być ustalone w umowie;
5) liczbę i wartość nominalną udziałów objętych przez poszczególnych wspólników - wartość minimalna udziału nie może być niższa niż 50 zł,
6) czas trwania spółki, jeżeli jest oznaczony.
Umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.
Do powstania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wymaga się:
1) zawarcia umowy spółki,
2) wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie całego kapitału zakładowego, a w razie objęcia udziału za cenę wyższą od wartości nominalnej, także wniesienia nadwyżki,
3) powołania zarządu,
4) ustanowienia rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej, jeżeli wymaga tego ustawa lub umowa spółki,
5) wpisu do rejestru sądowego
Odnośnie odpowiedzialności za zobowiązania spółki z.o.o. moja parada prawna koncentruje się wokół kwestii:
Należy pamiętać o odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki. Zgodnie z treścią art. 299 k.s.h. jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości spółki lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.
Porady prawna udzielane są przez specjalistów BIURA PRAWNEGO Henryk Osiecki