Obowiązek alimentacyjny wynika z całokształtu uregulowań Kodeksu Rodzinno-Opiekuńczego. Istotne zwłaszcza znaczenie ma dział pt.” Obowiązek alimentacyjny” i obejmuje art. od 128-144 KRO. Obowiązek alimentacyjny obejmuje dostarczanie środków utrzymania, w miarę potrzeby także środków wychowania. Środki utrzymania obejmują wyżywienie, odzież, mieszkanie, leczenie. Środki wychowania są z kolei potrzebne tylko małoletniemu dziecku i obejmują wydatki na szkołę i pomoce szkolne. O obowiązku łożenia na utrzymanie i wychowanie drugiej osoby rozstrzygają sytuacja materialna uprawnionego oraz zobowiązanego. Jeśli więc osoba uprawniona może się utrzymać z własnych dochodów to nie powstaną dla niej roszczenia alimentacyjne wobec osoby potencjalnie zobowiązanej. W myśl art. 133 § 2 KRO uprawnionym do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku, ale z wyjątkiem nieusamodzielnionych dzieci, małżonków, a częściowo nawet byłych małżonków. Ponadto dzieci i małżonkowie mają prawo do równej stopy życiowej z zobowiązanym do alimentacji. Pojęcie niedostatku jest niedookreślone-można jednak stwierdzić, iż w niedostatku jest ten, kto nie ma własnych środków utrzymania (np. wynagrodzenia, renty, emerytury lub dochodów z majątku) wystarczających na zaspokojenie swych potrzeb, (przy czym chodzi tu o potrzeby usprawiedliwione a nie tylko niezbędne).
Materiał jest własnością Redakcji porada-prawna24.pl. KOPIOWANIE ZABRONIONE.